Compassie

Compassie? Het lijkt ineens overal op te duiken, maar het blijkt dat er vele betekenissen aan worden gegeven. Staat het begrip synoniem voor mededogen, medelijden, medegevoel, medeleven, meedogendheid, barmhartigheid, erbarmen ................ of is het een specifiek religieuze term die in een breder context geplaatst moet worden? Of is het een nieuw modewoord of heeft het een diepere betekenis dan alleen maar een vaag humanistisch begrip, dat in bijna alle levensbeschouwingen voorkomt?

Recentelijk presenteerde theologe Jacobine Geel tijdens het CDA-congres (Trouw, 10 nov. 2011) nieuwe woorden om de identiteit van de partij terug te vinden. Opvallend kernwoord daarin was: compassie! Maar zij was niet de eerste die het woord nieuw leven inblies. Op 12 november 2009 werd door de Britse schrijfster Karen Armstrong, die al vele jaren boeken publiceert over de grote wereldreligies en tracht om bruggen te slaan tussen de aanhangers van de verschillende levensbeschouwingen, het Handvat voor Compassie (Nederlandse vertaling van het Charter for Compassion), gelanceerd. Karen Armstrong is van mening dat alle godsdiensten gebaseerd zijn op de gulden regel: 'Wat u niet wilt dat u geschiede, doe dat ook een ander niet'.

1. Compassie
De betekenis van compassie is dus niet eenduidig. Soms wordt er medelijden mee bedoeld - emotioneel betrokken zijn bij moeilijke of pijnlijke situaties van die ander, maar ook empathie - het vermogen zich in te leven in de emoties van een ander. Dit kunnen zowel positieve als negatieve emoties zijn. Dus ook het mee beleven van vreugde, enthousiasme en blijdschap. Iemand die met compassie meeleeft met een verdrietig persoon is niet zelf verdrietig! Hij beseft wat het betekent om verdriet te hebben, hij kan het zich voorstellen, zich in zo'n situatie inleven, maar hij of zij is niet zelf verdrietig! Dus compassie is niet hetzelfde voelen als de ander!
Professor dr. Joachim Duyndam [Woord en Dienst, aug. 2011] omschrijft compassie als: 'Het zich gevoelsmatig inleven in de emoties van anderen'; 'Het emotioneel aanwezig zijn in de gevoelens van een ander'. De betekenis van deze formulering is enerzijds gebaseerd op cognitivistische emotietheorieën, waarin de cognivisten emoties opvatten als cognitieve informatie verschaffende, communicatieve handelingen. Zij hebben vooral aandacht voor de uitwendige, zichtbare en bespreekbare kant. Anderzijds: het aspect van zelfgewaarwording dat emoties zo kenmerkt. 'Ik, ik voel mij angstig over het toenemende geweld'.
Maar hoe kan compassie dan betrekking hebben op de 'binnenkant' van iemands emoties? Hoe kan mijn compassie iemands zelfgewaarwording bereiken? Wel .... aldus professor Joachim Duynda: 'Een vorm van hoe ik het proces waarneem'; een vorm of een proces van waarneming'. En juist daar ligt de kern van de betrokkenheid bij emotionele situaties van een ander; daar ligt (mijn) compassie, mijn betrokkenheid! 'Hoe ervaar ik de emoties van die ander?' Maar dan komt de vraag direct in mij op: 'Hoe ontstaan emoties en wat zijn eigenlijk emoties? Wat zijn natuurlijke en onnatuurlijke reacties of emoties?'

Medelijden wordt - ondanks dat het een minder positieve uiting wordt gevonden - als een belangrijke hoeksteen van humanisme beschouwd en het krijgt een belangrijke plaats in verschillende filosofieën én godsdiensten. Vaak is het begrip verwant aan barmhartigheid, naastenliefde, genade en vergeving! Medelijden (ook mededogen, medeleven, compassie, erbarmen, deernis) is een vorm van empathie, waarbij iemand meevoelt met het lijden van een ander. In het Kerklatijn wordt gesproken over 'compassio', dat afgeleid is van compati wat zoiets als beklagen, mede-lijden, ............ samen-lijden betekent en dat toch enigszins verwijst naar het christelijke deugdkarakter van toen; ooit eens. [De 'creator' hiervan is Augustinus, de belangrijke Kerkvader van het Westen].
In de geschiedenis van het Westerse denken wordt compassie - medelijden - op verschillende manieren geïnterpreteerd; Plato bant medelijden volledig uit zijn ideaal beeld over het leven; Aristoteles is in zijn ethiek wat genuanceerder: 'Wanneer verdient iemand medelijden? En hoeveel medelijden is in een bepaalde situatie gepast?' En Augustinus (de Kerkvader) was de mening toegedaan dat compassie 'deugd bevorderend' was. Maar in de twinstigste eeuw heeft Nietzsche zijn opmerkelijke visie over compassie een slechte reputatie bezorgd: 'dat compassie op zwakte en verval duidt, dat het juist de moraal vernietigt, dat compassie het lijden zou verdubbelen; niet alleen het slachtoffer lijdt, maar ook degene die medelijden met hem heeft, lijdt op zijn beurt aan diens lijden'. En... 'God zelf is aan medelijden met de mensheid gestorven'. Toch scoort Nietzsche hiermee een klein puntje, namelijk dat er wel degelijk zoiets bestaat als een cumulatieve opeenhoping van emoties. Een voorbeeld van zo'n opeenhoping is de massale uitbarsting van verdriet na het overlijden van prinses Diana. Er werden wel gevoelens gedeeld, maar niet op een empathische manier; het werd alleen maar erger toen de mensen elkaars gevoelens bleven 'harken'.

Compassie heeft ook Bijbelse wortels. In de Tweede brief aan de Corinthiërs [1:3] in de Bijbel wordt God 'de Vader van de barmhartigen' genoemd. Het leven van Jezus belichaamt voor christenen de kern van medelijden en naastenliefde. Christus' voorbeeld spoort christenen aan om hun eigen verlangens te verzaken en om mededogen te tonen ten aanzien van anderen, in het bijzonder voor diegenen die hulp nodig hebben. Jezus verzekert zijn toehoorders, dat 'zij die genade tonen, gezegend zijn'. In de parabel van de Barmhartige Samaritaan [Lucas 10: 25-37] houdt hij zijn volgelingen de idealen van medelijden en naastenliefde voor. In dit verhaal verbindt Jezus compassie in de zin van ontferming en barmhartigheid met het Oudtestamentisch gebod van naastenliefde. Jezus zei onder andere in Mattheüs 5:7, 'dat men met compassie anderen moet benaderen, niet alleen degene in nood maar ook anderen!'

In de Westerse christendom gaan de begrippen medelijden en naastenliefde dus gepaard met het principe van liefdadigheid, wat heeft geleid tot het ontstaan van een reeks liefdadigheidsorganisaties. Maar in de hedendaagse ethiek, en ook in ons alledaagse zelfbegrip, geldt compassie als iets dat afbreuk doet aan onze waardigheid. Het is iets kleinerends, zowel voor degene die het heeft als voor degene die het betreft. 'Ik wil geen medelijden, ik wil mijn recht', ik wil erkenning', zegt het slachtoffer tegenwoordig. Daarom lijkt compassie niet goed meer te rijmen met de in het tegenwoordige mensbeeld en zelfbeeld zo belangrijke waarden als autonomie en zelfrespect. Als Paulus oproept: 'verdraagt elkander', vertalen wij dat tegenwoordig in 'verdraag mij maar!' [Bron; Marcel Becker]

Toch zien we nog steeds in het christelijke gebed, dat God vaak als erbarmend en medelijdend wordt aangesproken. Compassie - 'Oh, Heer heb medelijden met mij en vergeef mijn zonden' - wordt dan de wijze waarop men hoopt, dat God aan ons zal verschijnen. [Een nieuw Kerstgebed van Hans Zevenboom verschijnt op 25 dec.2011]

2. Wat zijn emoties?
'Emotie is energie in beroering'.
'Emoties zijn ervaringen die zijn gekozen, geen ervaringen waaraan je onderworpen bent'. 

Een emotie wordt vaak omschreven als een innerlijke beleving of gevoel van bijvoorbeeld vreugde, angst, boosheid, verdriet dat door een bepaalde situatie wordt opgeroepen of spontaan kan optreden. In een meer algemene of biologische zin kan men een emotie ook definiëren als een reactie van onze hersenen op een positieve of negatieve gebeurtenis. Dit komt zowel bij mensen als dieren vrijwel automatisch tot uiting in een bepaald patroon van gedrag (bijvoorbeeld vluchten of toenadering) en fysiologische reacties. Het gevoel kan dan gezien worden als een speciale uiting of vorm van emoties die typisch is voor mensen, namelijk de bewuste beleving, of mentale reflectie van een emotie.

3. Hoe ontstaan emoties?
Het leven op aarde zou erg simpel zij, indien ál je beslissingen de beslissingen waren die je zuivere geest - je ziel, je innerlijke Zelf - nemen wil. Dán was het allemaal erg simpel! Als je zou luisteren naar de zuivere geest (de ziel dus) in jou, dan zouden alle besluiten veel gemakkelijker genomen kunnen worden en dan zouden de gevolgen alleen maar vreugde brengen. Omdat de keuzes van de zuivere geest - jouw innerlijke Zelf - altijd de hóógste keuzes zijn. Ze hoeven niet te worden herzien. Ze hoeven niet te worden geanalyseerd of geëvalueerd. Ze zouden in principe - zonder tegenspraak van de geest - gewoon opgevolgd en uitgevoerd moeten worden.
Maar je bent niet alléén een zuivere geest! Je bent een drieledig wezen van lichaam, ziel en geest. Dat is zowel een glorie als een wonder. Want veel van je besluiten worden op alle drie die niveaus (op zielen-, geest-, en lichaamsniveau) tegelijkertijd genomen, en die zijn lang niet altijd met elkaar in overeenstemming. Je ziel kan keuzes maken en beslissingen nemen, maar het kan zijn dat de geest - het verstand, het bewustzijn maar niet de breinmassa - 'tegenspartelt'; er een andere gedachte erop nahoudt. Je ziel kan keuzes maken en beslissingen nemen en doet dat op drie innerlijke niveaus, te weten: logica, intuïtie en emotie! Soms vanuit alle drie tegelijk waardoor en nog meer innerlijke conflicten tussen geest en ziel kunnen ontstaan. Vaak wil je lichaam dat je het ene besluit neemt, terwijl je ziel iets anders zoekt en je geest naar weer iets anders verlangt. Jongelui hebben een gezegde: 'ze allemaal op een rijtje hebben', en dat is nauw precies die die samenhang uitdrukt!

In de verschillende niveaus waarop je je keuzes maakt, kun je nog meer niveaus onderscheiden. Het duidelijkst is dat zo met het niveau van de ziel. Je ziel kan keuzes maken op drie innerlijke niveaus: logica, intuïtie en emotie. En in één van deze drie niveaus - die van emotie - zitten nog vijf niveaus. Dat zijn de vijf natuurlijke emoties (dr. Elisabeth Kübler-Ross): verdriet, boosheid, afgunst, angst en liefde. En ook hierin zijn er twee uiteindelijke niveaus - liefde en angst - die er toedoen. Liefde en angst zijn elk één van de vijf natuurlijke emoties, maar ze vormen ook de basis van iedere emotie afzonderlijk! De andere drie emoties zijn gevolgen van deze twee.
Uiteindelijk worden ál je gedachten ingegeven door liefde en angst! Dat is de grote polariteit; de twee tegenovergestelde uiteinden. Dat is de goddelijke tweeheid; de goddelijke dichotomie, de twee schijnbaar tegenstrijdige waarheden die tegelijkertijd in dezelfde 'ruimte' bestaan. Alles komt dus uiteindelijk op één van deze twee neer. Alle gedachten, ideeën, concepten, begrippen, besluiten, keuzes en daden worden door deze twee gestuurd! En tenslotte is er in de werkelijkheid maar één: liefde. De enige waarheid is, dat er alleen liefde is. Het klinkt misschien paradoxaal, maar zelfs angst is op liefde gebaseerd en als angst op de juiste manier gebruikt wordt, drukt hij liefde uit.

Voorbeeld 'Angst drukt liefde uit'.
Alles drukt liefde uit als het in de hoogste vorm wordt uitgedrukt. De moeder die het kind redt van de aanstormende vrachtwagen, drukt die angst uit of liefde? Allebei, angst voor het leven van het kind en genoeg liefde om haar eigen leven te wagen om dat van het kind te redden. Zo zie je dat angst in zijn hoogste vorm liefde wordt ..... liefde is ...... uitgedrukt in angst.

Zo zit dat ook met de andere emoties op de schaal van natuurlijke emoties: verdriet, boosheid, en afgunst zijn allemaal vormen van angst, die op zijn beurt een vorm van liefde is. Het één leidt tot het andere. Maar het kan een probleem worden als één van de vijf natuurlijke emoties worden verdraaid. Dan worden ze grotesk en zijn ze niet meer als een vorm - een aftreksel - van liefde te herkennen.

Voorbeeld: Verdriet is een natuurljke emotie
Het is dat deel van jou dat het je mogelijk maakt afscheid te nemen wanneer je afscheid nemen wilt; om de droefheid in je uit te drukken, er uit te duwen, uit te drijven. Als je de gelegenheid krijgt je verdriet uit te drukken, raak je het kwijt. Kinderen die toestemming krijgen om verdrietig te zijn wanneer ze dat voelen, zullen als volwassen heel gezond met verdriet kunnen omgaan. Kinderen die te horen krijgen: 'Kom, kom, niet huilen', vinden het als ze volwassen zijn moeilijk om te huilen. Er is ze tenslotte hun hele leven verteld dat ze niet moeten huilen. Dus onderdrukken ze hun verdriet. Voortdurend onderdrukt verdriet leidt tot chronische depressie, een erg onnatuurlijke emotie.

4. Onnatuurlijke emoties
Emoties zijn de taal van de ziel; en je ziel is jouw waarheid! Emoties zijn de taal van de ziel, maar je moet je ervan vergewissen dat je naar je ware emoties luistert en niet naar één of ander nep-model dat je verstand heeft geconstrueerd.
Emoties zijn negatief noch destructief. Zij zijn ronduit de waarheid. Hoe jij je waarheid tot uitdrukking brengt, is wat telt. Wanneer je waarheid met liefde uitdrukt, treden slechts zelden negatieve of beschadigde effecten op, en als dat al gebeurt, is dat meestal omdat iemand ervoor heeft gekozen jouw waarheid op een negatieve of beschadigende wijze te ervaren.
Sommige gevoelens zijn ware gevoelens; dat zijn gevoelens die in de ziel zijn geboren. Sommige gevoelens daarentegen zijn vals, nep. Zij worden in je verstand geconstrueerd. Met andere woorden, het zijn helemaal geen 'gevoelens'. Het zijn gedachten! Gedachten die zich voordoen als emoties. Dergelijke gedachten zijn gebaseerd op jouw eerdere ervaringen én op de waargenomen ervaringen van anderen!
Gedachten zijn geen emoties, het zijn eerder ideeën hoe jij je zou 'moeten' voelen. Wanneer gedachten en emoties verward raken, raakt de waarheid uit zicht, verloren. Negatieve gevoelens zijn geen ware gevoelens; het zijn eerder je gedachten over iets, gebaseerd op een eerdere ervaring van jou én van anderen!

Voorbeeld. Je hebt gezien hoe iemand grimast wanneer zijn verstandskies wordt getrokken, en jij grimast dan ook wanneer jouw verstandskies wordt getrokken. Het doet waarschijnlijk niet eens pijn, maar toch trek je een lelijk gezicht. Je reactie heeft niets uit te staan met de realiteit, alleen met hoe je de realiteit gewaar wordt, gebaseerd op de ervaringen van anderen of op iets wat jij in het verleden hebt meegemaakt.

Voorbeeld onnatuurlijke emotie. Jaloezie is een door angst aangejaagde emotie, waardoor men wil dat de ander minder heeft. Het is een emotie die vaak gebaseerd is op verbittering. Het ontspruit aan woede en leidt tot woede. En het doodt!

5. Waarom, onderdrukken mensen emoties?
Waarom onderdrukken we meestal onze emoties? Het is ons geleerd om ze te onderdrukken. Het is ons voorgehouden.
Door wie? Door onze ouders, onze opvoeders.
Waarom doen ze dat? Omdat zij dat van hun ouders geleerd hebben, en hun ouders is het door hun eigen ouders geleerd.

6. Wat te doen, hoe te handelen in emo-situaties en bij 'minder bevoorrechten'?
Beslis eerst |Wie| en |Wat-je-bent| in relatie tot hen; zij die verzeild geraakt zijn in een emotionele of pijnlijke situatie. Of in een breder context geplaatst: 'Hoe te handelen bij bijvoorbeeld de 'minder bevoorrechten?'

Als jij vervolgens beslist dat jij jezelf wenst te ervaren als steunt, hulp, liefdevol en meelevend en zorgzaam, zoek dan uit hóe je dat het beste kunt zijn. En merk op dat je vermogen om die dingen te zijn, niets te maken heeft met wat anderen aan het zijn of doen zijn! Soms is de beste manier om van iemand te houden of de beste hulp te geven, hen alleen te laten of hen in staat te stellen zichzelf te helpen. Onthoud dat de beste hulp die je kunt geven, is mensen te helpen ontwaken, ze eraan te herinneren |Wie-ze-werkelijk-zijn|.
Er zijn vele manieren waarop dit kan worden gedaan. Soms met een klein beetje hulp; een duwtje, een zet, een por ................ En soms met de beslissing om hen hun eigen koers te laten varen, hun eigen pad te volgen, hun eigen ritme aan te houden, zonder enige bemoeienis of ingrijpen van jouw kant.
Wat binnen jouw mogelijkheden ligt om iets voor de 'minder bevoorrechten' of de emotionele geraakten te doen, is het helpen te her-inneren. Dat wil zeggen hun de weg te wijzen naar een nieuw innerlijk zelfbewustzijn. En, daarnaast moet ook jij een nieuw innerlijk bewustzijn over hen gaan vormen, want als jij hen als 'minder bevoorrechten' beschouwt, dan zijn zij dat ook. 

Jezus' gave was, dat hij iedereen zag als wie ze waarlijk zijn. Hij weigerde de uiterlijke verschijning te accepteren; hij weigerde te geloven wat anderen over zichzelf geloofden. Hij had altijd een hogere gedachte en nodigde ook altijd anderen uit tot hetzelfde. Maar hij respecteerde ook altijd waar anderen verkozen te zijn. Hij verlangde niet dat zij zijn hogere idee accepteerden, bood het hooguit aan als een uitnodiging!
Hij handelde ook met medeleven - en als anderen ervoor kozen zich te beschouwen als wezens die bijstand nodig hadden, verwierp hij hen niet om hun verkeerde inschatting, maar stond toe dat zij van hun realitiet hielden - en hij stond alleen liefdevol bij in de uitwerking van hun keuzes. Want Jezus wist dat voor sommigen het snelste pad naar |Wie-zij-zijn| liep door |Wie-zij-niet-zijn|.
Iedereen die Jezus om hulp vroeg, ontving die hulp dan ook. Als iemand oprecht verlichting zocht, eerlijk uitdrukking gaf aan zijn verlangens zich naar het volgende niveau te begeven, gaf Jezus hem de kracht, de moed en de wijsheid om dat te doen. Hij manifesteerde zich - en terecht - als een voorbeeld en moedigde zo de mensen aan om in hem te geloven, zo niet meer. Hij zou hen zeker niet op een dwaalspoor brengen!

Wanneer je hulp wordt aangeboden op zo'n manier dat het blijvende afhankelijkheid creëert in plaats van snelle onafhankelijkheid, dan creëer jij misplaatste naastenliefde en ongewenste afhankelijkheid. Wanneer je iemand uit medeleven toestaat op jou te steunen in plaats van op zichzelf, dan is dat geen medeleven maar dat is dwang. Je hebt een dwangmatig verlangen naar macht. Want dit soort hulp komt neer op kicken op macht!
Dit onderscheid kan echter bij velen van ons zeer gevoelig liggen en soms besef je niet eens dat je kickt op macht. Je gelooft oprecht dat je je best doet om een ander te helpen ........... maar let goed op dat je niet gewoon bezig bent je eigenwaarde je verhogen. Want in de mate waarin je toelaat dat andere mensen jou verantwoordelijk voor hen maken, in dezelfde mate heb je hen toegelaten jou machtig te maken. En dat geeft je natuurlijk een gevoel van waardigheid. Dit soort hulp is echter als een afrodisiacum dat de zwakken verleidt.
Het doel is om de zwakken te helpen sterk te worden, niet om de zwakken zwakker te maken!

Regeringen, georganiseerde religies en dienstverlenende instanties begrijpen dat hulp macht is!

7. Compassie = spirituele dienstbaarheid
Emoties uiten? Compasie? Gevoel?
Het is een veranderingsproces wat gaande is; het emotioneel zijn. Je komt dichter bij je ware gevoelens van liefde. Je emoties tonen en voelen is de ware bron van liefde. Ook God is betrokken bij dat unieke gevoel. Hoe kan God Liefde schenken als God Zelf geen Liefde is, als God geen gevoel en emoties kent? God kent alle gevoelens van iedereen!
Compassie is niet meer dan dat; het uiten van je ware gevoelens van liefde. Iets meer is er in wezen niet. Je kunt je gevoelens uiten zonder emotioneel te zijn, maar de kracht van emotioneel zijn, ligt verscholen in je hart. Je hart geeft uiting aan je gevoelens door middel of middels de expressie van de ziel. De ziel toont middels haar gevoelens haar werkelijke gedachten. Dat is wat de ziel tijdens het levensproces aan het doen is; zich uiten middels haar gevoelens. En gevoelens zijn gebaseerd op voorgaande ervaringen uit vele levens!

Haar gevoelens zijn van wezenlijk belang. Het niet tonen van gevoelens en emoties vertelt iets over de staat waarin de ziel - zich middels expressie uit -, verkeert. Gevoelens is geen medelijden hebben over een pijnlijke situatie, maar innerlijk ten rade gaan over datgene wat jij zou voelen in zo'n vergelijkbare situatie. Indien er bij jou ook identieke gevoelens naar boven komen druppelen, dan ontstaat er zo'n moment van medegevoel. Jij voelt je identiek aan die persoon, omdat jij dat ook zo voelt op dat moment. Dat zijn jouw gevoelens die tot uitdrukking komen vanuit je innerlijke Zelf, jouw vertegenwoordiging in dit leven.
Compassie is niet medelijden hebben met die ander, maar eerder begrip tonen voor die ander door te begrijpen dat hij of zij ook de weg bewandelt van het gevoel. Het gevoel dat de ziel ten toon spreidt in een moeilijke of pijnlijke situatie. Dat gevoel wat zich ten toon spreidt is uniek en wordt ter zijde gezet doordat men vaak onvoldoende kennis heeft van jouw innerlijke drijfveer. Jouw innerlijke drijfveer is jouw expressie van jouw ziel in dit leven. De ziel wenst haar expressie te uiten. Gevoelens die diep verscholen liggen in het innerlijke Zelf. Jij als toehoorder of toeschouwer reageert op datgene wat jij visueel waarneemt. Maar in werkelijkehied neemt jij dat of die situatie niet waar, maar je innerelijke Zelf herkent de ware gevoelens van die andere ziel. Jij reageert op die ander door ook jou innerlijke gevoelens te tonen. Dit kan alleen indien jij openstaat voor het toelaten van die gevoelens van die ander. Jij stelt je chakra-systeem als het ware open en laat de trillingsfrequenties van die persoon tot je komen, je laat als het ware de nieuwe, veranderende trillingsfequenties van die persoon integreren. Op die manier raak je betrokken of minder betrokken bij de emoties van die ander.

Schijnbaar-betrokkenheid lijdt tot valse hoop die ten onrechte laat denken dat jij wel betrokken bent bij de gevoelens of emoties van die ander. Jij doet alsof je erg betrokken bent, maar in werkelijkheid sluit jij je af voor de gevoelens van die ander. Omdat jij in werkelijkheid - diep van binnen - nog angstig bent, voor die onbekende bedreigende gevoelens. Door het kunstmatig aflsluiten van o.a. je hart- en buikchakra laat je geen gevoelens van die ander binnen en het communicatieproces tussen de zielen stokt.
Jij - die zichzelf heeft afgesloten - communiceert nu met je geest, je gaat beredeneren hoe je zou moeten reageren op een dergelijke situatie. Dat is toch wat je is geleerd? Compassie, medeleven en zelfs medelijden tonen? Zodra je dat niet doet, wordt het etiket van 'afvallige' opgeplakt. Neen, compassie komt vanuit je innerlijke Zelf en niet vanuit je verstands(gevoel). Het is dus van groot belang om dat onderscheidt te maken door jezelf steeds de vraag te stellen: 'Communiceer ik met mijn geest (verstand) of met mijn innerlijke Zelf?' Indien je communiceert met je innerlijke Zelf, dan zal je blijdschap, vreugde, oprechtheid ervaren en dat is iets anders dan valse hoop-verwachten creëren ........ bij die ander.
Compassie is spreken, luisteren én voelen door middel van je hartgevoelens. Stel je hart open en je zult leren voelen wat oprechte gevoelens zijn. Oprechte emoties en geen valse emoties!

Compassie is iets wat de Meesters ten alle tijden hebben toegepast en begrepen. Zij wisten wel degelijjk dat oprechtheid, openheid, liefde de basis-ingrediënten zijn voor meelevendheid, mededogen, naastenliefde, barmhartigheid. Het zijn niet alleen de ingrediënten maar ook de pijlers waarop God Zijn Koninkrijk heeft gebouwd. Compassie is wat Jezus heeft verteld in zijn gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. De gelijkenis die als thema had eerlijkheid, openheid en bezorgdheid in de vorm van compassie naar je medemensen toe.

Compassie is geworden tot een modewoord, dat te pas en te onpas wordt gepredikt door hen die niet bij hun ware gevoelens kunnen komen. Het klinkt mooi om te spreken over compassie - mededogen, barmhartigheid - maar wat houden deze woorden in als jezelf niet in staat bent 'iets' daadwerkelijk te voelen voor die ander. Geen oprechtheid, geen eerlijkheid, geen gemeenschap, geen gelijkwaardhigheid, geen opengheid - termen die allemaal van toepassing zijn in de huidige wereldcrisis. Het ontbreekt aan de bereidheid om te luisteren naar het ware gevoel; het verstand wordt geprefereerd. We hebben de mond vol van compassie - mededogen - maar het zijn slechts woorden. Woorden zonder enige betekenis, zonder enige inhoud.

Wanneer komt jouw gevoel tot uitdrukking in dit leven? Jouw gevoel, die anderen begint te inspireren, het gevoel dat de ware emoties toont die jij bent, die |Ik-ben|. God is ware Emotie, is Goedheid, is Liefde. Als jij nu eens je hart opent en probeert vanuit je ware gevoelens - je ware, zuivere emoties te spreken - dan zag de wereld er geheel anders uit. Dus spreek met je ware gevoelens, toon je emoties, toon je mededogen, zoals Jezus ons dat heeft voorgedaan, ons heeft verteld middels die gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Toon je gevoelens!

8. Slot
'Compassie is spirituele dienstbaarheid'

Het wordt tijd dat wij onszelf bevrijden. Wij hebben onze vijf natuurlijke emoties opgesloten, ze onderdrukt, en tot erg onnatuurlijke emoties vervormd, waardoor wij ongelukkig zijn en dood en vernietiging over onze wereld hebben afgeroepen. Eeuwenlang heeft op deze planeet het gedrag geheerst van 'geef je niet over' aan je gevoelens. Als je verdriet voelt, zet je daar dan overheen; als je kwaad bent, stop het weg; als je bang bent, verman je dan; als je liefde voelt, beheers je, houd dat binnen bepaalde grenzen, wacht ermee, loop er voor weg............... Doe wat je doen moet om het niet te laten zien, helemaal, hier en nu, meteen.
Het wordt tijd dat wij onszelf bevrijden! Compassie betekent dan ook met het hart 'zien', of zien met gevoel! Het hart is niet de plaats van emoties, eerder de zetel van Universele Liefde binnen het menselijke wezen. Het is de plaats van intuïtie en spirituele verbinding. De emoties verbonden met het hart zijn vreugde, eenheid en geluk. Dus met het hart 'zien', betekent de Eenheid zien die wij met anderen delen!

Een woord van Augustinus
'Het zonlicht dringt door tot alles wat aan het licht kan komen, maar het licht dringt niet door tot de dingen die afgesloten zijn. Het licht van de zon kan wel door een raam, maar niet door een muur schijnen. Maar voor het licht van Gods Liefde ligt alles open, voor Gods Liefde is niets doordringbaar'.

Hans Zevenboom