Volgens de vroegchristelijke traditie waren de apostelen de erkende getuigen van het leven en de leringen van Jezus. Volgens deze traditie zouden de Brieven van Paulus én Petrus in het Nieuwe Testament de eerste geschriften zijn en persoonlijk geschreven zijn door de betreffende apostelen. De evangeliën zouden kort daarna door 'assistenten' van de apostelen zoals Lucas zijn geschreven. Zij zouden voor hun bronnen gebruik gemaakt hebben van ooggetuigen. Ook zouden er tijdens Jezus' optreden al schriftelijke verslagen (volgens veel Bijbelhistorici was dit de zgn. bron Q; Quelle) zijn opgetekend die later door de evangelisten zijn gebruikt om hun evangeliën samen te stellen.

Hoe de canon van het Nieuwe Testament zich precies vormde is onbekend, maar waarschijnlijk werden de brieven van Paulus het eerst verzameld. In de jaren 150 - 180 na Chr. bestond een verzameling van Nieuwtestamentische geschriften met apostolisch gezag, die uiteraard werden betwist door de kerkvaders zoals Irenaeus (185), Hippolytus van Rome (200), Tertullianus en Clement van Alexandrië, Novatianus (250) en Cyprianus en de canon van Cheltenham (360).
In de Latijnse Kerk zijn lang twijfels geweest over de apostolisciteit van de brieven. Onder invloed van de Griekse Kerk werden ze uiteindelijk erkend. Tijdens het derde concilie van Carthago in 397 na Chr. werd de canon officieel door de Latijnse Kerk vastgelegd.

De boeken die pretendeerden onderdeel te zijn van het Nieuwe Testament, toegeschreven werden aan een apostel en in de eerste eeuwen tot stand waren gekomen, maar om onduidelijke redenen niet opgenomen werden in de canon, heten apocriefen.

Het Thomas Evangelie

In het Egyptische plaatsje Nag Hammadi werd in 1945 een oude kruik gevonden met zeer oude geschriften, waaronder ook het Thomas Evangelie. Het Thomas Evangelie is een verzameling losse uitspraken (zogeheten logia, 114 uitspraken) die aan Jezus van Nazareth zijn toegeschreven en zeer waarschijnlijk onder de Jezus-volgelingen hebben gecirculeerd. In het Thomas Evangelie is het centrale thema de boodschap van Jezus dat zelfkennis van het Al, God of Allah betekent. Zelfkennis is de sleutel tot deze andere zienswijze en Jezus beschrijft op vaak zeer poëtische en indringende wijze de obstakels die we moeten nemen om tot deze zelfkennis te geraken.

De rol van Jezus in het Thomas Evangelie

We moeten in de Jezus van Thomas een spirituele leraar die de mensen de weg naar het Koninkrijk wil wijzen. Dit Koninkrijk ligt niet buiten onze wereld, maar behelst veeleer een andere beschouwing van de werkelijkheid waarin we nu leven. 'De weg naar binnen, de weg van zelfkennis is vaak de eenzame weg'.
De uitspraken van Jezus verwijzen naar het leven van alledag. In logia 113 stelt Jezus dat 'het Koninkrijk niet in de toekomst en ook niet in de Hemel, maar 'uitgespreid' is over de Aarde, maar de mensen zien het niet'. Duidelijk wordt hier de nadrukt gelegd op de spirituele dimensie van het 'Koninkrijk'; op het innerlijk-Zijn. De fyieke belevenis van het Koninkrijk in het NU!
De gnostische uitleg is, dat de boodschap van het Thomas Evangelie niet zozeer over geloof, maar over een innerlijke ervaring gaat.

Het Thomas Evangelie wordt sinds zijn vondst veel gelezen en door theologen bestudeerd. Ondanks alle indrukwekkende uitspraken en verhalen die in dit Evangelie staan opgeschreven, is het nooit in het Nieuwe Testament opgenomen. De vraag is alleen; 'waarom eigenlijk niet?'

Klik hier om meer te lezen>>>>