‘De kracht van liefde is grenzeloos en onmetelijk’

‘Waar echte liefde heerst, bestaat geen scheiding’

‘Waar haat voorkomt, is ook ergens het tegendeel te vinden – de liefde’

‘Liefde is de sleutel tot alles in het leven – zelfs tot het leven zelf’

‘Om liefde te vinden, moeten we ons verleden accepteren en geloof hebben in de toekomst’

Liefde

Liefde heeft niets nodig. Daar is het liefde voor. Als er iets nodig is om een ander lief te hebben dan is dat geen liefde, maar één of andere valse variant. Binnen de context van het huwelijk vindt er bijvoorbeeld een uitwisseling van beloftes plaats die de liefde niet nodig heeft. Maar wij verlangen ze wel, omdat wij niet weten wat liefde is. Zo is ons toch geleerd, ons voorgedaan? En dus vragen wij elkaar dingen te beloven die voor de liefde helemaal niet nodig zijn. Op die manier worden er allerlei huwelijk- en kerkelijke beloften ‘afgedwongen’ en nadien gezegend. Op die manier wordt de mythe over liefde in stand gehouden.

Maar liefde is een natuurlijke emotie. Neem nu eens het voorbeeld van een klein kind. Als het een klein kind toegestaan wordt uitdrukking te geven aan liefde, en als het liefde ontvangt op een normale en natuurlijke manier, onbegrensd en onvoorwaardelijk, zonder remming of schaamte, heeft het verder niets meer nodig. Want de vreugde van deze manier gegeven en ontvangen liefde is genoeg op zich. Maar liefde die aan voorwaarden gebonden is, die beperkt wordt, aan regels en voorschriften – opgelegd door bijv. georganiseerde religies - is gebonden, aan rituelen en voorbehouden, die gecontroleerd wordt, gemanipuleerd of onthouden, die wordt onnatuurlijk. Kinderen die het gevoel krijgen dat hun natuurlijke liefde niet goed is – dat het verkeerd is om er uitdrukking aan te geven en dat ze eigenlijk zelfs geen liefde mogen voelen – zullen het in hun volwassen leven moeilijk krijgen om op een goede manier met liefde om te gaan.
Want ……. voortdurend onderdrukte liefde wordt bezitterigheid, een erg onnatuurlijke emotie. Er zijn mensen die uit bezitterigheid hebben gemoord, oorlogen zijn er door ontstaan, staten verwoest en ga zo maar door. Zo komt het dat natuurlijke emoties worden onderdrukt, ze onnatuurlijke reacties oproepen.

Toch zijn het je vrienden. Het zijn geschenken. Het zijn je goddelijke gereedschappen waarmee je je ervaring vorm kunt geven. Je krijgt deze gereedschappen bij je geboorte mee! Ze zijn bedoeld om je te helpen het leven aan te kunnen, te begrijpen en er het nodige mee te doen!

Bestaat er dan volmaakte liefde?

De klassieke formulering van deze vraag luidt meestal: ‘Indien God volmaakt is, en ware Liefde, waarom schept Hij dan epidemieën, oorlog en ziekte, aardbevingen, orkanen en andere natuurrampen, diepe persoonlijke teleurstellingen en wereldwijde rampspoed? Het antwoord op deze vraag ligt in het diepere mysterie van het Universum en de hoogste betekenis van het leven. En deze betekenis wordt enigszins samengevat met het begrip ditochomie; de goddelijke tweeheid, de twee schijnbare tegenstrijdigheden. De mensen vinden dit vaak moeilijk te begrijpen. Zij hebben graag hun zaakjes op orde en alles wat niet in hun plaatje past, wordt automatisch verworpen. Anders gezegd: het is wit of zwart, het bestaat of het bestaat niet. Als er twee werkelijkheden aandienen die elkaar lijken tegen te spreken, wordt daarom meteen aangenomen dat één van de twee niet kan kloppen, onwaar moet zijn. Denk maar eens aan ‘het culturele verhaal over de liefde’, die ons vertelt dat het beter is om te geven – liefde te geven – dan om te ontvangen. Zo is ons toch verteld? Het is zelfs in de loop der eeuwen een aangenomen waarheid geworden. Maar hoe zit dat dan met onze liefde voor onszelf; onze eigen liefde?

Het vraagt dan ook een hoge mate van rijpheid om in te zien en te accepteren dat ze beide feitelijk juist kunnen zijn. In tegenstelling tot in het rijk der Hemelen- waar alleen Liefde heerst - wordt in het rijk van het Relatieve (de Aarde) juist de tegengestelde tussen goed en kwaad in een spanningsveld geschapen en wel door ons zelf. En daar hebben wij een goede reden voor: wij – alle zielen - wilden zelf dé Onvoorwaardelijke Liefde ervaren, en niet alleen ‘weten’ dat liefde |Alles-is-wat-er-Is|. Je kunt namelijk niet iets ervaren als er daarbuiten niets bestaat. En dus hebben wij – een gemeenschappelijk besluit van alle zielen en God Zelf – in onze werkelijkheid een polariteit geschapen tussen goed en kwaad (en die herscheppen wij dagelijks) waarbij je van het één gebruik maakt om het ander te kunnen ervaren; om van het ander te ‘leren’ zouden wij zeggen.

Hans Zevenboom

Link: