Mysterie immuniteit

Grote krantenkoppen: 'Zorgen om super-bacterie'. De agressieve en zeer besmettelijke darmbacterie EHEC zorgde voor dertig doden in Duitsland, honderden tot duizenden besmettingen en vele ziekenhuisopnames. Ook in Nederland bleek - 12 juni 2011 - de eerste patiënten te zijn opgenomen. 'Een EHEC-infectie kun je maar op één manier voorkomen: zorgen dat je de bacterie niet tegenkomt!'

'Volgens deskundigen op het gebied van bacteriële infecties is de kans groot dat de wereld te maken krijgt met een uitbraak van een bacterie die niet kan worden bestreden. Zo'n uitbraak kan binnen tien jaar vanaf nu plaatsvinden en zou duizenden of zelfs miljoenen mensen het leven kunnen kosten, aldus de onderzoekers in Dagblad van het Noorden. De enige manier om een ramp te voorkomen, is dat er nieuwe antibiotica komen waar de bacterieën wel gevoelig voor zijn!'

1. Inleiding
Het menselijke lichaam wordt voortdurend geconfronteerd met aanvallen van ziekteverwekkende bacteriën, virussen, schimmels en parasieten en met het gevaar van verwonding en weefselbeschadiging. Het lichaam beschikt echter over opvallen veel afweerkracht en heeft zijn kwetsbaarheid gecompenseerd door het ontwikkelen van een reeks goed op elkaar afgestelde afweer- en herstelmechanismen.
De eerste verdedigingslinie wordt gevormd door oppervlakken van het lichaam die voor de vijandige organismen als toegangsweg kunnen dienen; deze omvat de huid, het spijsverteringskanaal, de luchtwegen of andere lichaamsopeningen. Op deze plaatsen wordt geprobeerd om dmv. filtermechanismen en chemische afweer de aanval af te slaan. Als de indringers er toch in slagen door deze eerste linie te dringen en in de bloedbaan terechtkomen, worden ze aangevallen door gespecialiseerde witte bloedlichaampjes, die hen vernietigen en afvoeren. Dit proces wordt gesteund door een ingewikkeld chemisch systeem, het immunologisch afweermechanisme dat de aanvallende micro-organismen onwerkzaam maakt en de effecten van de vergiften die ze afscheiden, neutraliseert.

2. Het verdedingsstelsel van het lichaam
De huid is de eerste verdedingslinie en is opmerkelijk ondoordringbaar voor schadelijke micro-organismen en vergiften, tenzij er een verwonding optreedt. Maar een dergelijke verwonding wordt meestal snel afgesloten door een bloedstolsel, waardoor verder binnendringen door de bacteriën wordt verhinderd. De door ons ingeademde lucht bevat vele, schadelijke organismen die echter door het slijm op de trilhaarbekleding van de binnenzijde van de luchtwegen worden opgevangen en verwijderd. De amandelen en de neusamandelen vormen een verdedigingsring rond de ingang van de keel. De micro-organismen in het opgegeten voedsel worden meestal door bepaalde stoffen in het speeksel of door het sterke zuur in het maagsap vernietigd. Bovendien is er nog een achterhoedeverdediging aanwezig in het bloed en het lymfestelsel in de vorm van witte bloedlichaampjes die bacteriën, schimmels en virussen vernietigen of door hen afgescheiden stoffen, die schadelijk zijn voor de weefselcellen, neutraliseren!

3. De verdedigingslinies tegen een infectie

• Neus- en keelamandelen, bestaan uit lymfoïd (lymfatisch) weefsel, gelegen in keelingang; blokkeren bacteriën en virussen.
• De traanklieren gelegen in iedere ooghoek scheiden traanvloeistof af dat stof en vuil uit de ogen spoelt; bovendien bevat het stoffen met een bacteriedodende werking.
• De speekselklieren zitten in de wangen en onder de tong. Het speeksel bevat stoffen die helpen om ontstekingen te voorkomen.
• Lymfeknopen zijn kleine knobbels waarin witte bloedcellichaampjes zich vermenigvuldigen; sommige van deze cellen produceren antilichamen en andere eten bacteriën op(fagocyteren).
• Het lymfestelsel transporteert de lymfe door het hele lichaam. Met de lymfe worden witte bloedlichaampjes en soms bacteriën naar de lymfeknopen vervoerd, waar de bacteriën gevangen en vernietigd worden.
• De lever maakt enkele van de stoffen van de bloedstolling die meestal het begin van de wondgenezing betekent.
• De maag produceert zoutzuur dat het opgegeten voedsel steriliseert door de bacteriën te doden.
• In de milt, bestaande uit lymfatisch weefsel, vermenigvuldigt zich witte bloedlichaampjes en wordt ongewenst afval uit het bloed verwijderd.
• De dunne darm is gewoonlijk steriel, want de bacteriën zijn eerder door het maagzuur gedood en afgebroken door de spijsverteringssappen.
• De dikke darm bevat vele onschadelijke bacteriën, die op zeer effectieve wijze schadelijke bacteriën beletten tot een kolonie uit te groeien.
• De huid is de eerste en de belangrijkste bescherming van de mens. De micro-organismen kunnen slechts binnendringen na beschadiging van de huid.

Deze verdedingslinie - het lymfestelsel, dat bestaat uit essentiële onderdelen zoals de milt, de zwezerik (thymus), amandelen, het rode beenmerg en de lymfeklieren - wordt gevormd door de witte bloedlichaampjes die in staat zijn vreemde deeltjes op te eten en onwerkzaam te maken. Deze witte bloedlichaampjes zijn vrij circulerende cellen en zij werken samen met andere witte lichaampjes die altijd aanwezig zijn in de lymfeknopen, de milt, de lever, het beenmerg en de longen. Lymfe, het overschot van het weefselvloeistof, passeert de ruimten van de lymfeknopen, de bolvormige structuurtjes die overal verspreid door het lichaam liggen. Lymfeknopen bevatten grote hoeveelheden witte bloedlichaampjes die micro-organismen en stofdeeltjes opeten. Het lymfatisch stelsel verschaft dus de weg, waarlangs de lymfe, beladen met vijandige deeltjes de lymfeknopen bereikt en daarmee voorkomt dat ze in de bloedbaan terechtkomen. Als het lymfatisch stelsel er niet in slaagt alle potentieel schadelijke indringers uit te filteren voor ze de bloedbaan bereiken, dan kan het lichaam op een andere georganiseerde verdedigingslinie terugvallen, die in de milt, de lever en het beenmerg gelegen is.
Tijdens de circulatie door het lichaam komt er ook een deel van het bloed door de milt. Daar worden hele bloedlichaampjes door de wand van de poreuze haarvaten van de milt geperst in de omringende rode pulpa die boordevol witte lichaampjes zit, om daarna via de aderlijke ruimten terug te keren in de bloedstroom. De witte bloedlichaampjes in de milt zijn gespecialiseerd in het verwijderen van overbodig rommel.

De weinig bacteriën die in de vijandige omgeving van de spijsverteingsstelsel in aanwezigheid van maagzuur en spijsverteringsenzymen weten te overleven, worden samen met de verteerde voedseldeeltjes in de darmen geresorbeerd en komen in de poortader terecht, die de lever van bloed voorziet. In de lever worden ze vernietigd door de stercellen van Kupffer die in staat zijn binnendringende bacteriën te verslinden. Soortgelijke celen in het beenmerg zorgen voor de verwijdering en vernietiging van schadelijke stoffen.

4. Twee soorten immuniteit
Er zijn twee soorten immuniteit. De ene is passieve immuniteit, die al bij de geboorte bestaat. Immuniteit kan een kind verkrijgen via zijn moeder, en wel in de baarmoeder via de bloedbaan of in de biest (colostrum), een waterachtige vloeistof die tot 2 of 3 dagen na de bevalling uit de moederborst komt. Een baby krijgt daarnaast nog tijdelijke passieve immuniteit door de antistoffen in de moedermelk, die hem beschermt terwijl hij zijn eigen actieve immuniteit opbouwt. Actieve immuniteit (onvatbaarheid) ontstaat wanneer iemand zijn eigen anti-stoffen tegen een ziekte - voor het eerst in contact komt met een voor het lichaam nog onbekende virus of bacterie - ontwikkelt, meestal wanneer hij van een aanval van die ziekte hersteld is. Deze immmuniteit is blijvend, omdat het immuunstelsel over een 'geheugen' beschikt en ziekteverwekkers kan herkennen. Bij een volgend contact staat de verdediging dan al klaar.

Om een kind immuun te maken voor bijvoorbeeld mazelen of kinkhoest kan men het inenten met het gedode of verzwakte micro-organisme. Voor het kind is dit een lichaamsvreemde substantie (antigeen genoemd), waartegen het een verdediging opbouwt. Als op latere leeftijd met het levende mazalenvirus in contact komt, hoeft de verdediging alleen nog maar geactiveerd te worden. Maar de verdediging tegen het mazelen virus biedt geen bescherming tegen bijvoorbeeld het poliovirus. Het immuunsysteem moet tegen elke ziekteverwekker een eigen verdediging opbouwen.

5. In de frontlinie
Het immuunsysteem kent twee hoofdtypen verdedigingsmechanismen, die nauw met elkaar samenhangen: de cellulaire afweer van de witte bloedcellen, en de humorale afweer, bestaande uit anti-stoffen.
Anti-stoffen worden gemaakt door bepaalde typen witte bloedcellen en bevinden zich in het bloed. Ze hebben een bepaalde structuur waardoor ze zich alleen binden aan micro-organismen of giftige stoffen van hetzelfde type als waartegen ze in eerste instantie gemaakt zijn. Macrofagen ('grote vreetcellen') zijn voortdurend opzoek naar deze antistof-antigeencomplexen; als ze er één tegenkomen, nemen ze het in zich op en vernietigt het. Bij de aanmaak van antistoffen zijn twee typen bloedcellen betrokken: B-lymfocyten en T-lymfocyten. De eerste keer dat een vreemd organisme het lichaam binnenkomt, beginnen de B-lymfocyten antistoffen aan te maken. Bij een volgende aanval van een zelfde type komen B-cellen die dat antigeen herkennen, snel tot rijping; ze kunnen snel grote hoeveelheden van de benodigde antistoffen maken. Maar daarvoor hebben ze de T-lymfocyten nodig. Deze worden zo genoemd omdat ze rijpen in de thymus (zwezerik)[Nieuwsbrief DNA & Genen].
De zwezerik ligt achter het borstbeen en bestaat uit twee kwabben. Bij kleuters is hij vrij groot, maar omstreeks het 8ste jaar begint hij te verschrompelen. Bij volwassen is hij niet groter dan een duim. De zwezerik is verantwoordelijk voor een goede ontwikkeling van het immuunsysteem. In de kleuterjaren maakt hij cellen, de T-lymfocyten die het eigen lichaamsweefsel kunnen herkennen en beschermen, maar tegen indringers het afweersysteem in werking moeten stellen.

6. Chemische boodschappers
Bij het immuunstelsel zijn vele versschillende cellen betrokken, die elkaar - en waarschijnlijk ook de hersenen - beïnvloeden via een systeem van chemische boodschapperstoffen. Op deze wijze wordt de cellullaire immuniteit gecoördineerd. Belangrijke boodschapperstoffen zijn de interleukinen, die worden gemaakt door helper-cellen om andere lymfocyten tot actie aan te zetten. Ook de zgn. suppresor-cellen maken boodschapperstoffen, waarmee de B-cellen en het helper-cellen onder controle houden. Macrofagen ('grote vreetcellen') beïnvloeden de andere cellen van het immuunsysteem eveneens door middel van chemische stoffen. Door het afscheiden van bepaalde stoffen stimuleren ze T-cellen. De B- en T-cellen én de macrofagen, die voor een belangrijk deel de cellulaire afweer van het lichaam verzorgen, bevinden zich in grote getale in de zwezerik en de milt. Zij controleren voortdurend de lymfe, die door het lymfestelsel stroomt. De lymfeklieren, die knooppunten vormen in het netwerk van lymfevaten, filteren de lymfe. Als vreemd materiaal wordt ontdekt, ontstaan grote concentraties rijpe B-lymfocyten in de lymfeklieren. Hierdoor zetten bij bepaalde ziekten de klieren in hals, oksels of liezen op.
Chemische signalen onderhouden het contact tussen het immuunsysteem en de hersenen. Dit schijnt een tweerichtingsverkeer te zijn: de hersenen hebben een zekere 'weet' van de toestand van het immuunstelsel en reageren daarop, terwijl omgekeerd de geestestoestand de weerstand tegen ziekten kan beïnvloeden.

7. Als het immuunsysteem faalt
Als het immuunstelsel het laat afweten, kan dat zeer ernstige gevolgen hebben. Een bepaalde vorm van immuundeficiëntie ontstaat als het beenmerg van het ongeboren kind niet de gespecialiseerde witte bloedlichaampjes kan maken die voor het immuunsysteem onmisbaar zijn. Zo'n kind heeft geen of een sterk verminderde afweer tegen allerleialledaagse infecties en sterft doorgaans kort na de geboorte. AIDS ontstaat bij gezonde mensen na besmetting met een virus, dat bepaalde witte bloedlichaampjes vernietigt. AIDS-lijders sterven daardoor aan allerlei ziekten, met name kankers en infecties.
Auto-immuniteit houdt in dat het afweersysteem van het lichaam de eigen cellen aanziet voor vijanden. Het produceert dan anti-stoffen die de eigen gezonde weefsels aanvallen en vernietigen. Er zijn aanwijzingen, dat stoornissen van het immuunsysteem een rol spelen bij zulke uiteenlopende ziekten als chronische reuma en multiople sclerose (MS).

8. Gifstoffen en parasieten
Dr. Hulda R. Clark publiceerde in 1993 het boek 'The Cure For All Diseases', waarin zij de diepere oorzaken van kanker, aids en vele andere chronische ziekten verklaart. Haar uitgangspunt is, dat de natuur sterker dan voorheen te lijden heeft onder milieuvervuiling, zure regen en aantasting van parasieten.
Grote koppen in de kranten: 'Elke minuut vijf infecties HIV, tbc en malaria', 'Virus springt van plant op mens', 'Uitheemse giftige spinnen rukken op', 'Dodelijke dreiging schimmelinfecties', 'Landbouwgif op Italiaanse druif', 'Nieuw vogelgriepvirus gevaarlijker voor mens', 'Virus hMpv besmet alle kinderen', bevestigen het vermoeden dat - mede door de klimaatsveranderingen - de mens niet ontkomt aan deze nadelige ontwikkelingen. De gevolgen daarvan zijn een verzwakt afweersysteem die in een later stadium onze 'welvaartsziekten' kunnen aanwakkeren.

De moderne mens heeft, zonder het te beseffen, de meest uiteenlopende parasieten in zijn lichaam. Meestal zijn dit parasieten van de trematode-familie, in het bijzonder de zuigworm Fasciolopsis buskii, maar ook de leverparasiet Fasciola hepatica, de runderpancreasparasiet Eurytrema en de leverparasiet Clonorchis sinensis. Wanneer zich chemische oplosmiddelen in het lichaam bevinden, kunnen genoemde parasieten hun volledige levenscyclus volbrengen.
Tot de gevaarlijkste oplosmiddelen behoren isopropyl-alcohol (propanol), benzeen en methanol (mehtylalcohol). Deze gifstoffen zijn vaak te vinden als reststoffen in onze voeding en alledaagse gebruiksartikelen, zoals tandpasta, mondwater en cosmetica. Andere giftige stoffen die in onze leefomgeving worden aangetroffen zijn: xyleen, tolueen, methyleen, chloride, kwik, de zware metalen zoals nikkel, chroom, lood, cadmium, maar ook de asbest, fiberglas, CFK's en arsenicum, in pesticiden. Deze oplosmiddelen hebben een bijzondere eigenschap, namelijk zij accumuleren in bepaalde organen. Bijvoorbeeld isopropylalcohol hoopt zich op in de lever, wat tot gevolg heeft dat darm- en leverparasieten hier hun levenscylcys kunnen voltooien. Dit oplosmiddel wordt in de meeste gevallen door het lichaam zelf afgebroken, echter wanneer in de lever aflatoxine B is geaccumuleerd, lukt dat niet meer! Het lijkt dus dat een orgaan voor parasitaire ziekte is 'voorbestemd', als het door de ophoping van zware metalen en andere carcinogenen vooraf beschadigd is.

9. De ergste parasiet
De Fasciolopsis buskii is de zuigworm (platworm) die Dr. Clark bij ieder geval van kanker, HIV-infectie, ziekte van Alzheimer, ziekte van Crohn, Kaposisyndroom, endometriose en in veel mensen die deze ziekten niet hebben, aangetroffen. De levenscylus van een zuigworm kent maar liefst zes verschillende stadia: van eitje tot volwasen stadium, leeft in de darmen en kan 1000 eitjes per stoelgang produceren en leeft vele jaren. Bedenk wel dat het volwassen stadium het enige stadium is dat 'normaal gesproken' in de mens leeft (en dan nog alleen in de ingewanden). Fasciolopsis is voor een deel van haar levenscyclus afhankelijk van een slak, die de secundaire gastheer wordt genoemd. Maar wanneer uw lichaam oplosmiddelen bevat, kunnen de andere vijf stadia zich ook in uw lichaam ontwikkelen.
Wanneer propylalcohol het oplosmiddel is, wordt de ingewandenzuigworm uitgenodigd om een ander orgaan als secundaire gastheer te gebruiken - dat orgaan zal kanker gaan ontwikkelen. Bij benzeen als oplosmiddel gebruikt de ingewandzuigworm de thymus als secundaire gastheer, en maakt de weg vrij voor AID's. Houtalcohol nodigt pancreas-zuigwormen uit om de alvleesklier te gebruiken als secundaire gastheer. Dit leidt tot de pancreasstoornis, die wij diabetes noemen. Wanneer methyl ethyl ketone de oplosmiddelen zijn, wordt de baarmoeder een secundaire gastheer en zal endometriose waarschijnlijk tot gevolg zijn. Dit is een nieuw soort parasitisme, veroorzaakt door vervuiling, geeft aan dat de parasieten zich in het lichaam voortbewegen en opzoek zijn naar een gastheer; een orgaan!

10. 'Al ziek in de baarmoeder?'
Een artikel uit het Algemeen Dagblad - 15 april 2006 - van Marc Kruyswijk vertelt dat hoogleraar milieugezondheidskunde Jos Kleinjans een groep wetenschappers begeleidt die de komende vijf jaren onderzoek doen naar het eetgedrag van 300.000 zwangere vrouwen in heel Europa. De resultaten van het onderzoek naar eetgedrag worden vergeleken met analyses van navelstrengbloed, dat bij de moeder-kind-paren wordt afgenomen.
Doel is erachter komen welke kankerverwekkende stoffen in het bloed van pasgeboren kinderen voorkomen en waar die vandaan komen. 'Een kind in de buik van de moeder kan niet even naar de supermarkt. Het moet zitten in wat de moeder eet'. 'Wij denken dat de kiem van die ziekte al in de baarmoeder is gelegd. Genetisch zijn de kinderen precies hetzelfde als vroeger. Dat verandert niet zo snel. Wij veronderstellen dus dat het 'm zit in chemische stoffen in de voeding. Juist wanneer kinderen in de buik van de moeder groeien, vinden heel veel celdelingen plaats. Het kind is in die fase hypergevoelig voor aanvallen van kankerverwekkende stoffen', zo vermeldt toxicoloog Jos Kleinjans.

Uitgaande van de gedachte dat het ongeboren kind al 'besmet' is met allerlei gifstoffen ('afkickverschijnselen Prozacd-baby's), is het dan ook niet verwonderlijk en onlogisch om te denken, dat ook de parasieten, bacteriën, virussen en schimmels al in een zeer vroeg stadium het ongeboren kind benaderen via de navelstreng - de verbindingsbuis tussen moeder en kind.
Er is ons geleerd dat ziekte grotendeels onze eigen schuld is. Dat het komt door 'iets oplopen', niet eten wat we zouden moeten, zoals vezels of vitaminen of niet doen wat we zouden moeten, zoals voldoende kleren aanhebben, oefenen of op tijd naar bed gaan. Op de één of andere manier is het onze eigen schuld. Hetzij door iets te doen wat we niet zouden moeten, of juist iets niet te doen wat we wel zouden moeten. En als er dan absoluut niets van dat alles gevonden kan worden, wordt ons verteld dat het in onze genen zit! Werkelijk, erfelijke ziekten komen maar zelden voor [Epigenetische Heelkunde, DNA & Genen]. Onze genen hebben zich ontwikkeld in miljoenen jaren om gezonde mensen voort te brengen. Ook zijn de genen die muteren tijdens ons leven niet het spoor bijster. Vervuilende stoffen, waavan bekend is dat ze genetische veranderingen kunnen veroorzaken, zijn de echte boosdoeners. De huidige concepten over de veroorzaking van ziekte, die onze handelingen en onze genen aansprakelijk stellen, zijn gewoon niet logisch.

11. Schizofreen door kattenpoep?
Onderzoekers sluiten niet uit dat toxoplasmose - een parasiet die voorkomt in kattenuitwerpselen - ook bij mensen een rol speelt bij het ontwikkelen van schizofrenie.
Moederkoren wordt altijd bij zieke mensen aangetroffen. Ook andere mycotoxinen zijn aanwezig, waaronder sterigmatocystine, cytochalasine B, en aflatoxine. Naarmate het mycotoxine 'gezelschap' verandert, kunnen hersensymptomen ook veranderen van dwangmatig handenwassen tot paranoia, of van het horen van stemmen met een gemeen karakter. Shigella bacteriën van niet-steriele zuivelproducten vormen ook een deel van het probleem. Zij produceren hersen- en zenuwgiften die resulteren ingeprikkeldheid,depressie, en woede. In feite kan de woede zo hevig zijn dat deze ontaard in gewelddadigheid. Parasieten die altijd aanwezig zijn bij schizofrenie zijn zgn. mijnwormen (4 soorten, Ancyclostoma) in de hersenen. Ook de bacterie Mycobacterium phlei kan een oorzaak zijn. Deze bacterie kan zich verstoppen in de mondholtes. Ze komen ook bij honden voor.
En als we ook nog weten, dat er bij schizofrene gezinnen veel meer schimmeltoxinen worden aangetroffen dan bij welke andere ziekte dan ook en niet eens vervuiling van kwik of andere zware metalen nodig heeft om zich te ontwikkelen .......... én als we weten dat schizofrenie een ziekte is uit de oudheid die beschreven wordt in zeer oude geschriften al voordat de zware metalen bestonden, maar dat de toen aanwezige katten en honden dragers - 'gastheren' - waren voor parasieten, bacteriën etc. én dat beschimmeld voedsel toen ook al bestond .............. kan het dan niet zo zijn dat er op één of andere manier een 'overdracht' plaats vindt van moeder op kind waardoor dit ziekteverschijnsel op latere leeftijd zich openbaart? Kan het zo zijn dat de aanstaande moeder de uitwerpselen van de kat - de kattenbak - heeft opgeruimd en onbewust in aanraking is gekomen met toxoplasmose. Het is bekend, dat 80% van de arm- en handbeweging onbewust naar de mond gaan en op die manier kan de mond worden geïnfecteerd. Dat op deze wijze de parasieten en bacteriën het lichaam zijn binnengedrongen en zich genesteld hebben vermoedelijk in de lever van de vrouw. Dat tijdens het jarenlange rijpingsproces van de eitjes tot volwassenheid in het lichaam van de vrouw er een mix van parrasieten, bacteriën, schimmels e.d. zijn gaan 'zwerven' en uiteindelijk via de navelstreng - de verbinding tussen de moeder en het ongeboren kind - bij het kind zijn terecht gekomen. Dat het ongeboren kind op die manier is geïnfecteerd zonder dat het kind daarom heeft gevraagd. Dat na de geboorte het jonge kind in aanraking is gekomen met katten of met oplosmiddelen en zichzelf opnieuw heeft geher-infecteerd. Zou dit kunnen leiden tot een nieuw inzicht; een nieuwe behandelingsmethode?

Wetenschappelijk is aangetoond dat zware metalen tot medicamenten die in het lichaam van de zwangere vrouw aanwezig zijn, overgedragen kunnen worden aan het ongeboren kind. Afkickverschijnselen van pasgeboren kinderen is geen fenomeen meer. Waarom dan niet willen accepteren dat ook andere 'minder prettige ingrediënten' op deze wijze kunnen worden overgedragen? Waarom niet eens een grootschalig onderzoek starten bij jonge gezonde vrouwen, aanstaande moeders die vóór hun zwangerschap al meer of mindere ernstige ziekteverschijnselen vertoonden. Denk aan maag- en darmziekten; colitis ulcerosa of de ziekte van Crohn. En als bijvoorbeeld een wetenschappelijk onderzoek naar het eetgedrag heeft aangetoond dat kankerverwekkende stoffen in het bloed van pasgeboren kinderen voorkomen en aangetoond waar die vandaan komen én als een gerennomeerd wetenschappelijk instituut heeft aangetoond dat BPA - bisphenol A één van de meest gefabriceerde chemische stof ter wereld - in het menselijk lichaam bijna drie keer meer kans op hartklachten veroorzaakt, waarom dan niet deze kennis bundelen tot een gerichte visie met één gemeenschappelijk doel; het ontwikkelen van een apparaat dat mensen kan onderzoeken op mycotoxien (uiterst giftige stoffen die door voedselschimmels worden gemaakt)? Als u dan eens ontdekte dat, hoewel veel mensen die stoffen inderdaad in hun lichaam hebben, degenen die verkouden zijn er zonder meer minstens één in hun lichaam hadden? Zou u zich afvragen of een plotselinge opeenhoping van mycotoxinen in werkelijkheid de oorzaak is voor de ontwikkeling van verkoudheid? Waarom worden dan sommige mensen in een gezin wel verkouden en anderen niet? Wat zou u doen als u ontdekte dat iedereen met kanker de menselijke (ingewand)zuigworm in zijn lever had, dat iedereen met diabetes de alvleesklierzuigworm in zijn pancreas had, dat de verwekkers van een longontsteking voor het overgrote merendeel Streptococcus pnemoniae, maar ook Haeophilus influenzae en de eveneens 'aptypische verwekkers' waaronder Mycoplasmata en Chamydia en de Gram-negatieve bacteriën zijn.
Wat zou u dan doen? Wat zou u doen met dit nieuwe inzicht?

Misschien dat u zich zal gaan afvragen waarom en hoe het kan dat het medicijngebruik - de omzet medicijnen in de periode 1991-2004 van 1556 miljoen euro's tot een hoogte van 5100 miljoen euro's is gestegen - zo explosief is toegenomen. Wie heeft daar belang bij; de apothekers of de farmaceutische industrie? Heeft het innemen van bepaaldeantibioticamedicijnen of vaccinatie wel voldoende effect op het langere termijn? Of zijn er alternatieven die een gelijkwaardige oplossing kunnen bieden en die veel goedkoper zijn en bovendien geen bijwerkingen vertonen? En natuurlijk, wat kan ik zelf ondernemen met betrekking tot de parasieten, bacteriën en schimmels?
Onlangs meldde de Volkrant (april 2008) in haar artikel 'Elke minuut vijf infecties' dat een half procent van de wereldbevolking - 33 miljoen mensen - is besmet met HIV, dat West Europa zich moet voorbereiden op de komst van een nieuwe, vrijwel ongeneeslijke variant van tuberculose (15 miljoen mensen lijden aan 'actieve tbc') en dat malaria een miljoen levens eist per jaar; twee per minuut!
Als u dit allemaal weet, wat doet u nu dan? Hoe staat u tegenover de gedachte van massale inenting met een mogelijke verzwakte bacterie?

12. Consensus. Eenstemmingheid?
Is het niet verstandiger een andere benaderingswijze toe te passen en niet steeds trachten het medisch wiel uit te vinden? [TNO kan resistentie EHEC-bacterie aanpakken mbv. natuurlijke ingrediënten, juni 2011. Wetenschappers van de Universiteit van Utrecht hebben ontdekt hoe een bepaalde vorm van natuurlijke antibiotica werkt, mei 2008]. Dat de kennis eens wordt gebundeld, in plaats van dat een enkeling of één adviesgroep adviseert om bijvoorbeeld meisjes van 12 jaar te gaan inenten. Dat men beseft dat een grootschalig vaccinatieprogramma tegen baarmoederhalskanker uiteindelijk niet het gewenste effect sorteert en dat de virussen vaken vrij spel krijgen omdat het vaccin bij slechts 70 procent van die ziekterverwekkers effectief is. Dat men eindelijk eens wil erkennen dat parasieten, bactieriën, virussen en schimmels de basis (kunnen) vormen voor veel onverklaarbare, ongeneeslijke ziekten.
De gedachte, dat men een wandelend bacteriologische menselijke fabriek' is, doet velen huiveren! Maar de feiten liggen voor het oprapen. Er wordt beweerd dat het menselijke lichaam circa 500 gram - een gewicht van een mix van parasieten, bacteriën, virussen en schmmels - bij zich draagt. Het is nu alleen nog dat de mens het wil aanvaarden. Het klinkt beangstigend, maar het is wel de realiteit. Vooral we nu worden geconfronteerd met klimaatveranderingen en de toename van nieuwkomers uit de Oost- en Zuid Europerse landen.
Een greep uit enkele krantenartikelen van het jaar 2009: ''Uitheemse giftige spinnen rukken op', 'Experts voorzien ramp als opmars steekinsect Tijgermug doorgaat', 'Nieuwe vogelgriepvirus H5N1 gevaarlijker voor mens', RIVM onderzoekt explosieve toename van 'geitenkoorts','Toename hepatitis B door immigranten'.

13. De defensie versterken
Veel alternatieve therapieën zijn erop gericht het immuunsysteem te versterken, zodat het lichaam beter in staat is ziekten te bestrijden. Reguliere artsen onderschrijven het belang van 'gezonde' voeding. Maar men is het er niet over eens of extra zink (mineraal), vitamine A en C en/ of bepaalde essentiële vetzuren zinvol zijn. Ook het immuun-stimulerend effect van lichaamsbeweging is moeilijk aan te tonen. Het is zeer aannemelijk, zo zegt men, dat ontspanning en een positieve levenshouding helpen ziekten tevoorkomen en te genezen [Nieuwsbrief 'Is een optimist gezonder?']. Dit betekent niet dat men ziek zou worden als de mentale instelling niet positief genoeg is, met andere woorden: dat men 'schuld' heeft aan een ziekte. Maar ja, u bent en blijft maar ongezond en de vraag is nu hoe verder.
De behandelingswerkwijze van de reguliere geneeskunde en van veel therapiën die onvoldoende kennis hebben van allergieën, bacteriologie en parasitologie is, blijven denken volgens een aangeleerde medisch gedachtepatroon en vergeten zijn niet buiten hun kaders te leren denken door bijvoorbeeld innovatief te zijn; het aangaan van vernieuwingen en veranderingen doorvoeren zoals Dr. Clark het heeft aangedurfd; om de strijd aan te gaan met de grote farmaceutische industrieën. Toch zal men eens tot het ware inzicht komen dat vele ziekten te genezen zijn zodra er een gemeenschappelijk belang en doel is bij alle betrokken partijen. Dat de mens centraal staat bij het genezingsproces en niet de gigantishce inkomsten van één of meeerdere machthebbers!

'MS vastgesteld bij 3-jarig kind'. Zorgwekkend medisch nieuws van de Rotterdamse doktoren van het Erasmus MS-Centrum: 'Multiple sclerose (MS), een ziekte van het centrale zenuwstelsel blijkt zich ook bij heel jonge kinderen te kunnen voordoen'.
'Zelfs al baby's met diabetes!' Uit nieuwe gegevens van de Internationale Diabetes Federatie (IFD) blijkt dat diabetes niet alleen als epidemie onder ouderen over de wereld rondgaat; ook bij jongere kinderen en inmiddels zelf bij baby's groeit de aandoening momenteel uit tot een niet te stoppen plaag. Elke dag komen er in de wereld 200 kinderen met diabetes bij. Jaarlijks ontwikkelen meer dan 70.000 kinderen diabetes type 1. Wereldwijd hebben op dit moment meer dan 440.000 kinderen met deze ziekte'.
'Nieuw type tuberculose ongeneeslijk' Er is een nieuwe, levensbedreigende variant van de tbc-bacterie ontdekt, waar tegen geen enkel medicijn effectief lijkt, aldus de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) die alle betrokken overheidsdiensten waarschuwt. Epidemiologen van het WHO en de Amerikaanse Centers for Disease Control kwamen een nieuwe variant, geclassificeerd als 'xdr-tbc' op het spoor. De benaming duidt op extreme resistentie tegen medicijnen, waardoor dit type tuberculose nauwelijks te bestrijden is. Het nieuwe type tbc komt vooral voor bij aidslijders en seropositieven, die daardoor praktisch niet meer te behandelen zijn. Volgens WHO is het opduiken van resistente tuberculosevarianten vooral te wijten aan onzorgvuldige behandelingen. 'Vaak zijn de recepten foutief, of worden medicamenten van slechte kwaliteit voorgeschreven. Maar de voornaamste probleem is dat patiënten de kuur niet afmaken, waardoor restistente bacillen worden aangekweekt', aldus een zegsman bij het WHO.
'Al ziek in de baarmoeder' Volgens een groep wetenschappers van de Universiteit Maastricht krijgen steeds meer kinderen op zeer jonge leeftijd kanker; vooral kanker aan het centrale zenuwstelsel en dan met name leukemie. De wetenschappers denken dat de kiem van die ziekte al in de baarmoeder is gelegd. Genetisch zijn de kinderen precies hetzelfde als vroeger. Dat verandert niet zo snel. De wetenschappers vermoeden dat het 'm zit in chemische stoffen in de voeding. Juist wanneer de kinderen in de buik van de moeder groeien, vinden heel veel celdelingen plaats. Het kind is in die fase hypergevoelig voor aanvallen van kankerverwekkende stoffen.
'Afkickverschijnselen Prozac-baby's'. Wilhelmina Ziekenhuis te Assen heeft een onderzoek gestart naar moeders die tijdens hun zwangerschap het antidepressivium Prozac hebben gebruikt, omdat is gebleken - ondanks dat de zwangerschap en de bevallingen prima waren verlopen - de baby's last hadden van stuipen en een plotseling staking van de ademhalng. Na onderzoek bleek alle moeders Prozac gebruikt te hebben tijdens de zwangerschap'.
'Rota- en norovirus treffen meer mensen' Het aantal besmettingen met het rotavirus onder kinderen en ouderen is afgelopen jaren sterk gestegen. Ook het norovirus slaat steeds vaker toe. In 2006 moesten ruim 26.000 mensen met een maagdarmontsteking in het ziekenhuis worden opgenomen. In 2000 waren er dit nog 17.000. Overigens is hetaantal sterfgevallen als gevolg van maagdarmontstekingen tussen 2000 en 2006 stabiel gebleven. Dat meldt het Instituut voor de volksgezondheid RIVM.
'Antibiotica'. Recentelijk is uit een Europees wetenschappelijk onderzoek naar voren gekomen, dat in landen zoals Frankrijk en Duitsland de voorgeschreven antibiotica-kuren niet meer de gewenste resultaten opleveren. Het blijkt dat 25 - 35 % van de onderzochte (grote) groep mensen zelfs geen enkele baat meer hebben bij een antibioticakuur van een chemische samenstelling. Het lijkt wel of de bacteriën resistent zijn of worden tegen dergelijke chemische middelen.

Hans Zevenboom